Zang. Yoga. Mediteren. Harmonie. Poëzie. Zomaar een greep uit het aanbod rondom dood, rouw en sterven. Van bijeenkomst tot symposium, van lezing tot workshop of bezinningsmomenten. Prachtig toch? Of niet?
Een gemis…
Nou… ik mis iets. Waar zijn de schlagers, de piratenmuziek, de pop/rock/metal varianten? Waar kan ik naar toe als ik wel ‘iets’ wil met sterven of rouw in de vorm van een bijeenkomst, maar niet in slaap wil vallen van de muziek of woorden die vallen als: overgaan, bezinnen en contemplatie?
De rouwscene is een beetje ‘highbrow’
Als het gaat over de ‘rouwscene’ (zo noem ik het hele aanbod bij elkaar geharkt maar even), dan valt op dat het veelal ‘highbrow’- toestanden zijn. Met activiteiten die slechts een deel van de bevolking aanspreken, veelal de hoogopgeleide (al vind ik dat een stomme term, maar je snapt me wel) Nederlander. Kijken mensen in die scene weleens om zich heen? Zien ze dat een groot deel van de gemiddelde Nederlander, die ook dood gaat, naar hele andere muziek luistert, of hele andere ideeën heeft bij ontspanning? Heeft een van hen weleens een school- en volksfeest in Twente bezocht? Of gezien welke concerten mega-aantallen bezoekers trekken? Dat is niet de harmoniezanggroep uit ‘vul maar een stad in’. Dat is wel Rihanna, Beyonce of Muse. Weleens bij een concert van Slayer geweest (als dit je niets zegt, kijk hier maar even)? Gemiddelde publiek daar is inmiddels van middelbare leeftijd, maar deels nog met lange haren en spijkerjack. Zij gaan ook dood. Maar veelal niet met harmoniemuziek. Of tijdens een yogasessie.
Rouwcafé met muziek van Billie Eilish
Ik zou bijna denken dat het de meesten niet zoveel kan schelen. Ze doen wat ze zelf kennen en aangenaam vinden, vinden gelijkgestemden die meedoen in dat wat ze kennen en aangenaam vinden, en kloppen elkaar op de schouder omdat ze zo actief zijn in het bespreekbaar maken van dat moeilijke onderwerp dood of het helpen van mensen in rouw. Terwijl ze een enorm potentieel onbenut laten. Waarom niet schlagermuziek of housemuziek bij een bijeenkomst, gecombineerd met een avondje kaarten en een biertje erbij? En kijken hoever je dan komt met dood bespreekbaar maken? Je kon weleens verrast worden.
Heel Holland bakt en praat over de dood
Of denk eens aan een avondje samen ‘Ik vertrek’, ‘Heel Holland bakt’ of ‘boer zoekt vrouw’ kijken onder het genot van een drankje en een taartje, samen kletsten over tv-programma’s en dan kijken waar het onderwerp ‘dood’ in te passen valt? Of een rouwcafé waar Billie Eilish (en als deze naam je niets zegt, dan mag je echt je algemene ontwikkeling gaan opschroeven) gedraaid wordt? De dood komt veelvuldig voor in haar teksten. Ook in de vorm van zelfmoord, een thema dat veel jongeren raakt. Jongeren die nog zuipen en uitgaan, die niet gaan mediteren met klankschalen. Ik ben erg benieuwd naar de verhalen die jongeren te vertellen hebben; zij die alleen op hun kamer meezingen met Billie’s ‘Everything I wanted’. Of wat dacht je van een bijeenkomst organiseren waar stapels roddelbladen op tafel liggen? Ook daarin barst het van de dood-gerelateerde onderwerpen. Of al eens gedacht aan een headbangsessie om je woede (een onderschatte emotie bij rouw) eruit te bangen als iemand dood is? Lijkt mij heerlijk.
Denk ook aan mensen met een andere smaak
Begrijp me niet verkeerd, het aanbod dat er is, is prima, voor de doelgroep die beoogd wordt, maar het zou erg fijn zijn als er ook aan de grote groep mensen gedacht wordt die een andere smaak hebben, een smaak die wellicht uit jouw comfortzone valt. Want als je echt wilt helpen de dood een onderwerp van gesprek te laten zijn, dan wil je ook die mensen die met hun belevingswereld misschien ver van je af staan, de helpende hand reiken.
P.s. En mocht je denken nu: maar ik besteed wel degelijk aandacht aan genoemde opties of iets in die trant, of ik was bij een bijeenkomst waar wel iets anders dan anders gedaan werd: ik hoor het graag in een reactie hieronder. 🙂
Mariska Overman
Geef een antwoord