Getuige zijn van een huwelijksaanzoek: het was me nooit eerder overkomen (los van mijn eigen aanzoek), maar het overkwam me tijdens de Uitvaartbeurs die vorig jaar in de Westerkerk in Amsterdam werd gehouden. Bureau MORBidee stond daar met de Before I Die Wall. En die Wall maakte het huwelijksaanzoek los in een jonge Italiaan.
Tot dat moment hadden we al diverse mooie ervaringen met onze Wall gehad. Op die Wall kunnen mensen met krijt het zinnetje ‘Before I Die I Want to…’ afmaken. Bij ‘mooie ervaringen’ denk ik onder meer aan die middag toen twee collega’s van school, die al twaalf jaar elkaars collega waren, voor de Wall tot de ontdekking kwamen dat ze allebei nog ooit naar Zweden wilden immigreren. Eén van hen schreef het op terwijl de ander er naast stond. Daar hadden ze het nooit eerder met elkaar over gehad! Je zag ter plekke de verbinding groeien.
Of die ene keer, toen we met de Wall in het ziekenhuis in Almelo stonden, toen ouders met hun kind aan de praat gingen over de grootste wensen van henzelf. Het kind had namelijk al een aantal regels volgeschreven, en wilde toen van haar ouders weten wat zij nog wilden meemaken voordat ze dood gingen. Het was prachtig om te merken hoe ‘naturel’ dat gesprek ingezet werd, met dank aan de Wall.
Voor ons was de meest confronterende én leerzame ervaring dat de Wall mensen ook kon afschrikken. Bij iedere plaatsing merkten we dat er ook mensen zijn die het maar eng vinden, zo’n Wall. Niet zozeer omdat het hen aan de dood doet denken, maar omdat die Wall uitdaagt een diep verlangen te concretiseren door dat verlangen met krijt aan de openbaarheid prijs te geven. Alsof je daarna ook je best moet doen dat verlangen te realiseren. Ja, misschien wel, maar niets moet.
Bijzonder was ook die ene man die direct in het begin van een congres zijn ongenoegen over onze aanwezigheid uitsprak: ‘Daar ga je toch niets opschrijven? Dat is vragen om ellende!’ Maar die aan het eind van de dag, na een lange aanloop die aan de andere kant van de congreszaal startte, toch een krijtje pakte en zijn wens opschreef, en met een ferme punt afrondde. Wat een worsteling zal het voor hem zijn geweest, en tegelijkertijd: wat een overwinning!
Al die ervaringen haalden het echter niet bij die Westerkerk-ervaring. Het Italiaanse stel waarmee me in gesprek kwamen verbaasde zich enorm over de openheid rondom de dood die de Uitvaartbeurs hen bood. Daar stonden onder meer verschillende kisten openlijk tentoongesteld, er waren stands met tientallen bijzondere urnen, men kon lezingen bezoeken over hospicezorg… Ze vonden het geweldig, maar zoiets zou in hun land echt niet kunnen, gaven ze aan.
Ook onze Wall vonden ze een toonbeeld van openheid. ‘Goed dat jullie daarmee het gesprek proberen aan te wakkeren over wat mensen nog willen meemaken in hun leven’, zei de vrouw. Waarop wij hen beiden uitnodigden zelf ook iets op te schrijven. De man aarzelde geen moment en schreef achter het regeltje ‘Before I Die I want to…’: ‘Marry Martha’. De vriendin kleurde van verbazing, en reageerde met de Italiaanse variant, waardoor ze in feite haar ja-woord gaf.
Nog naglunderend wilden ze met plezier op de foto.
Geef een reactie