Het gaat niet om die hippe bank…

Soms vraag ik me af waarom ik toch al die moeite doe. Die moeite om ‘de dood’ bespreekbaar te maken. De moeite om mensen bewust te laten zijn van hun sterfelijkheid en de consequenties die dat met zich mee brengt (Consequentie nr.1: nee, je hebt niet alle tijd van de wereld….). Het is op z’n zachtst gezegd een ondankbaar onderwerp. Vrijwel niemand wil iets horen over de dood, over de eigen sterfelijkheid of de sterfelijkheid van de naasten. Kan ik niet beter me richten op andere zaken? Ik zie bloggers die honderduizenden bezoekers per maand hebben met blogs over recepten(kliekjesdag is leuk!), uitgaanstips(korting bij de Efteling!), interieurtips (koop die hippe bank!), etc. Leuke, vrolijke, uiterst praktische dingen. Dingen waar mensen blij van worden, waar ze zin in hebben, waar ze graag over praten met elkaar. Best een bummer als ze mij dan horen zeggen dat het allemaal eindig is en dat de dood om het hoekje staat te wachten. Wanneer hij komt weet je niet, dát hij komt wel. Weg kliekjes, leuke bankstellen en dagjes Efteling.

Waarom stop ik er niet mee? Waarom kan ik niet denken dat het niet mijn zaak is dat mensen massaal onwetend het graf in rennen? Waarom zou ik me daar druk over maken, het is toch niet mijn leven?

Het antwoord is simpel. Ik kan niet anders. Ik weet hoe het voelt als een leven plotseling eindigt en de wereld van de ene op de andere dag verandert van een onschuldig lijkende speelplaats in een grimmig doolhof. Ik weet hoe die ervaring er voor kan zorgen dat het leven ineens een andere waarde krijgt, op een andere wijze beleefd wordt en meer intensiteit lijkt te krijgen. Het leven is waardevol, het is kort, het is onvoorspelbaar. Het is ondanks alle ellende die er zijn kan, enorm kostbaar. Want het is alles dat er is. Er is alleen dat leven in het nu. Ik geloof dat dat leven de moeite waard is om geleefd te worden, écht geleefd. En ik geloof dat het bewustzijn van de eigen sterfelijkheid daar positief aan bijdraagt. Dat weet ik uit ervaring door verlies van naasten en dat blijkt uit ervaringen van mensen die ongeneeslijk ziek worden. Er is een lijstje met dingen waar mensen het meest spijt van hebben op hun sterfbed, dat lijstje is gemaakt door een verpleegkundige die al jaren werkt met mensen die sterven (o.a.: te weinig tijd doorgebracht met naasten). Er is ook een lijstje gemaakt door een ambulancebroeder met drie zaken die hij steeds opnieuw tegenkomt bij mensen die hij ziet sterven, soms letterlijk in zijn armen (o.a.: was mijn leven zinvol?).

Ik droom er van dat er een dag komt dat dergelijke lijstjes niet meer bestaan. Omdat iedereen op tijd, lang voor de dood langskomt, ingezien heeft hoe waardevol leven is, hoe bijzonder het is, hoe kort het is. Omdat iedereen beseft dat die kostbare tijd goed besteed moet worden. Met de mensen waar je van houdt, met dingen doen waar je een goed gevoel van krijgt, met aandacht voor de wereld om je heen. En dat het ook best kan onder het genot van een goed recept op een mooie bank, met een leuk dagje uit in het verschiet. Zolang maar helder blijft waar het werkelijk omgaat in het leven. Het gaat niet om die hippe bank, het gaat om met wie je er op zit.

Aanmatigend? Idealistisch missionaristisch? Misschien. Maar ik kan niet anders. Ik voel diep van binnen die drang, die missie. Een missie die niet iedereen met plezier aanhoort. Een missie die me soms moedeloos stemt, want ik wil ook wel honderdduizend hits op een blog, en er veel geld mee verdienen (niets menselijks is mij vreemd wat dat betreft…). Maar als ook maar één blog, één zin, bij iemand die het leest iets raakt en verandert, dan is het goed. Als er maar één iemand is voor wie zo’n ‘dingen waar ik spijt van heb’-lijstje niet meer relevant is omdat hij of zij het leven gelééfd heeft, dan ben ik blij. Want dit doen, is één van de dingen die ervoor zorgen dat mijn eigen ‘dingen waar ik spijt van heb-lijstje’ al aardig geminimaliseerd is. En nu ga ik werken aan de rest van het lijstje. Ik ga een spelletje spelen met mijn kinderen. Op de bank.