Er brak vandaag een klomp. Ik las de brief van minister Schippers (ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport) die ze gisteren aan de Tweede Kamer heeft gestuurd over het nieuwe ‘streefcijfer suïcide’. Daarmee wordt bedoeld: het percentage zelfmoorden per jaar dat minder moet zijn dan het jaar ervoor. Het percentage was altijd 5, maar het is nu bijgesteld naar 1, want die 5% werd toch nooit gehaald. Ook wordt een andere berekeningswijze voorgesteld; het zelfmoordcijfer wordt niet meer vergeleken met het cijfer van het ene jaar ervoor, maar met het gemiddelde van de vijf jaar ervoor.
Daarmee volgt ze het advies van de Vrije Universiteit op. Ze had contact gehad met alle veldpartijen, en iedereen was het met haar eens. ‘Iedereen’ betekent de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP), het Nederlands Instituut van Psychologen (NIP), GGZ Nederland, het Landelijk Platform GGZ (LPGGZ), GGD Nederland, de Stichting 113online, de Verpleegkundigen en Verzorgenden Nederland (VenVN), de Landelijke Huisartsen Vereniging, ProRail, het Ministerie van Infrastructuur en Milieu en de Ivonne van de Venstichting.
Er brak dus een klomp. Ik probeerde snel uit te rekenen wat het had gekost – aan personeelskosten van al die betrokkenen, aan papier, aan reistijd, aan milieubelasting et cetera – om tot deze Kamerbrief te komen. Ik kwam al snel uit op enkele tonnen euro’s.
Ik probeerde halsstarrig het nut van deze brief te bedenken. Natuurlijk, hartstikke goed dat geprobeerd wordt het aantal zelfmoorden te beperken. Maar als je nou gewoon met z’n allen vaststelt dat het ideaal 0 zelfmoorden per jaar is, dan ben je toch klaar?
En laten we wel zijn: al decennia lang is het zelfmoordcijfer nagenoeg constant (tussen de 1400 en 1600). Denkt men nu werkelijk dat de gemiddelde potentiële zelfmoordenaar zich iets van dat nieuwe streefcijfer aantrekt? En zo ja, als hij dat doet, krijgt hij of zij dan een lintje?
Nou ja. Een absurd document dus.
Geef een reactie