‘De dood is de motor van al het menselijk verlangen naar zinvolheid,’ zegt rituelendeskundige Thomas Quartier ( Trouw, 29-4-13). Dit cliché heb ik vaker gehoord. De dood is voor velen een angstig concept, en helaas voor iedereen een onvermijdbaar concept. Een gegeven waarmee het kennelijk lastig leven is. Zinvolheid ontlenen aan die dood is daarmee een heel begrijpelijk menselijk gebeuren. Maar ook volledig onzinnig. Want wie van ons weet hoe zinvol ons leven zou zijn als het nooit zou eindigen? Zou ik werkelijk lusteloos op de bank hangen, zou er nog weinig uit mijn handen komen als ik nooit zou sterven? Zou uitstelgedrag tot kunst verheven worden, want er is altijd een morgen? Ik geloof er niets van. Ik heb mijn dromen, mijn ambities, mijn wensen. Die leef ik na, stel ik soms uit, stel ik soms bij. Stel je voor dat ik dat tot in het einde der dagen kan doen. Een leven zonder einde is de zinvolheid ten top.
Mariska Overman
Gepubliceerd als Denktank in Trouw, 30 april 2013.
Dank voor je blog Mariska, het zet tot verdere reflectie aan. In de film night train to Lisbon, hoorde ik een mooie uitspraak die bij mij resoneerde:
‘Alleen door de dood, is de tijd iets levends’.
Een uitspraak die, wat mij betreft, voorbij enige mening of oordeel gaat die nu eenmaal ingebakken zit in de polariteiten van zin/onzin of zinvolheid/zinloosheid. Zou het kunnen dat dit ‘iets levends’ hetgene is waar jij naar refereert als je dromen en ambities waarmaakt en waar anderen naar verwijzen als ‘zinvolheid’? En dat daarin misschien wel het verlangen zit, dit zonder einde te doen? Ik heb de antwoorden niet, maar dit citaat draag ik voorlopig eens een poosje met mij mee.
Dank voor deze Denktank!!
Dag Ineke,
Graag gedaan! Het verlangen naar oneindigheid is bij mij enorm, dus ja, daar zit voor mij zinvolheid in, ook los van de inhoudelijke zinvolheid. Persoonlijk weiger ik zinvolheid te ontlenen aan de dood, al is het prima dat anderen dat doen. Dank voor je reactie!