Afgelopen week in het krantje Spits een interview met Petra de Jong, voorzitter van de NVVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde). Ze heeft een feestje te vieren, want de NVVE bestaat 40 jaar. En dat moet gevierd worden, want er is, volgens de Jong, veel bereikt. Ik kan over zo’n beetje elke uitspraak die de Jong in het artikel doet wel iets kritisch zeggen. Over haar mening dat de dood geen taboe meer is bijvoorbeeld. Of over de psychiaters die, ik parafraseer, wat achterlopen in het tegemoetkomen aan doodswensen van patiënten. Of over die eeuwige verbinding die euthanasiastellingen leggen tussen euthanasie en waardig sterven.
Maar dat ga ik niet doen. Niet nu in ieder geval. Ik ga wel iets zeggen over de Jong’s opmerking op de vraag of er ook nog kritiek geuit wordt op de NVVE. En nu citeer ik: ‘Vanuit christelijke hoek zijn er wel bezwaren. Die zeggen dat het leven door God gegeven is en dat je daar als mens niet aan mag komen. Maar het is een kleine groep die dat ook écht gelooft. Een groot deel van de christenen vindt dat je een geschenk ook terug mag geven’.
Ik begrijp uit dit antwoord twee dingen. Dat er kennelijk dus alleen nog christenen zijn die tegen euthanasie zijn. En dat het nog maar een klein groepje is (en wat is dan klein volgens de Jong? Tien mensen? Honderd? Tienduizend?).
De rest van de Nederlanders is dus pro? Dit weiger ik te geloven. Ik hoef alleen maar naar mezelf te kijken om te weten dat dit niet waar is. Dat inmiddels een aanzienlijk deel van de Nederlanders als klapvee voor de NVVE dient, betekent niet dat er geen mensen meer zijn, los van dat groepje christenen, die tegen zijn of op zijn minst een zeer kritische houding aannemen ten aanzien van euthanasie. Want waardigheid is echt niet alleen verbonden aan euthanasie. En sterven zonder euthanasie is niet per definitie ondraaglijk. Tijd voor een tegengeluid. Van christenen én niet-christenen. Ideeën hierover? We horen het graag!
Geef een reactie