Afgelopen week in het krantje Spits een interview met Petra de Jong, voorzitter van de NVVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde). Ze heeft een feestje te vieren, want de NVVE bestaat 40 jaar. En dat moet gevierd worden, want er is, volgens de Jong, veel bereikt. Ik kan over zo’n beetje elke uitspraak die de Jong in het artikel doet wel iets kritisch zeggen. Over haar mening dat de dood geen taboe meer is bijvoorbeeld. Of over de psychiaters die, ik parafraseer, wat achterlopen in het tegemoetkomen aan doodswensen van patiënten. Of over die eeuwige verbinding die euthanasiastellingen leggen tussen euthanasie en waardig sterven.
Maar dat ga ik niet doen. Niet nu in ieder geval. Ik ga wel iets zeggen over de Jong’s opmerking op de vraag of er ook nog kritiek geuit wordt op de NVVE. En nu citeer ik: ‘Vanuit christelijke hoek zijn er wel bezwaren. Die zeggen dat het leven door God gegeven is en dat je daar als mens niet aan mag komen. Maar het is een kleine groep die dat ook écht gelooft. Een groot deel van de christenen vindt dat je een geschenk ook terug mag geven’.
Ik begrijp uit dit antwoord twee dingen. Dat er kennelijk dus alleen nog christenen zijn die tegen euthanasie zijn. En dat het nog maar een klein groepje is (en wat is dan klein volgens de Jong? Tien mensen? Honderd? Tienduizend?).
De rest van de Nederlanders is dus pro? Dit weiger ik te geloven. Ik hoef alleen maar naar mezelf te kijken om te weten dat dit niet waar is. Dat inmiddels een aanzienlijk deel van de Nederlanders als klapvee voor de NVVE dient, betekent niet dat er geen mensen meer zijn, los van dat groepje christenen, die tegen zijn of op zijn minst een zeer kritische houding aannemen ten aanzien van euthanasie. Want waardigheid is echt niet alleen verbonden aan euthanasie. En sterven zonder euthanasie is niet per definitie ondraaglijk. Tijd voor een tegengeluid. Van christenen én niet-christenen. Ideeën hierover? We horen het graag!
Ik ben Iris Groenewegen, 20 jaar, studeer psychologie en heb afgelopen week een boekje van de NVVE gevonden bij een vrouw waar ik schoonmaak en ben erachter gekomen dat zij dus een levenseinde, geleid door de NVVE overweegt. Ik sta kritisch tegenover de NVVE. Ik ben weliswaar christen, maar ook vanuit niet-christelijk perspectief denk ik argumenten te kunnen aandragen voor het feit dat er niet te makkelijk om gegaan moet worden met het kostbare leven en het beëindigen daarvan. Ik geloof dat we hier niet zijn voor niks. Dat geloof ik omdat ik christen ben en geloof dat God ons op aarde heeft gezet. Maar ook buiten het geloof in God, geloof ik dat je voor mensen om je heen een taak hebt. En dan bedoel ik niet alleen voor je gezin, vrienden of familie, maar voor de hele maatschappij. We zijn hier in de westerse cultuur begonnen individueel van elkaar te leven. Dat brengt mooie dingen, zoals in het collectivisme bijvoorbeeld zoveel afhangt van mensen om je heen en de schaad-en-schande cultuur kan heersen, daar hebben we hierin het individuele Westen weinig last van. Echter is er ook een keerzijde. Door individueel van elkaar te leven kan je ook uit het oog verliezen wat mensen om je heen voor jou kunnen betekenen en wat jij voor mensen om je heen kan betekenen. De verbondenheid met elkaar, wat van elkaar kunnen leren. Waar mensen soms klaar zijn met het leven en niet meer zien wat ze er zelf aan hebben, kan ook gekeken worden naar wat zij nog kunnen aandragen in het leven. Jonge mensen kunnen van ouderen superveel leren en ook zeker andersom. Net als jonge mensen hebben oude mensen hebben nog een taak. We zijn een SAMENleving, toch? Laten we dan meer gaan samenleven.