Ik heb een droom, en die droom luidt dat we één dag per jaar uitroepen tot Vergankelijkheidsdag: een dag om stil te staan bij de sterfelijkheid van jezelf, van je partner, van je kinderen, van je ouders en/of van alle lieve, unieke, prachtige en heerlijke mensen om je heen.
Samenleving
Stel dat een pedofiel een orgaan van mij krijgt
Vroeger dacht ik er vrij simpel over: als ik dood ben doe ik niets meer met mijn organen, dus gebruik ze maar. Iedereen blij. Nou ja, mijn nabestaanden wat minder als het goed is, maar die missen vooral mij, niet mijn nier of long. Inmiddels, een paar jaar ouder en twee kinderen rijker, denk ik er toch anders over. Want stel dat een pedofiel een orgaan van mij krijgt?
Een campagne over palliatieve zorg
Regelmatig gaan er stemmen op om een publiekscampagne over palliatieve zorg te voeren. Laat Bureau MORBidee toch al enkele jaren geleden – tevergeefs – gepoogd hebben die campagne gezamenlijk met andere landelijke palliatieve zorgorganisaties op te zetten. Is nu de tijd rijp?
Bij het overlijden van Jon Underwood
Als geen ander in Groot-Brittannië zette Jon Underwood zich in voor een doodvriendelijke samenleving. Het is een nare grap van het leven dat uitgerekend hij zo jong al moest ophouden met leven en het najagen van zijn streven. Afgelopen weekend, op 25 juni, overleed hij plotseling, op 44-jarige leeftijd.
Een huwelijksaanzoek in een wereld vol dood
Getuige zijn van een huwelijksaanzoek: het was me nooit eerder overkomen (los van mijn eigen aanzoek), maar het overkwam me tijdens de Uitvaartbeurs die vorig jaar in de Westerkerk in Amsterdam werd gehouden. Bureau MORBidee stond daar met de Before I Die Wall. En die Wall maakte het huwelijksaanzoek los in een jonge Italiaan. Tot dat […]
Een stem uit de hemel
George Michael. Moet ik nu echt een blog gaan schrijven over hem? Na David Bowie en Prince, ook hij? Ja, dat moet. Ik kan het eenvoudigweg niet ‘niet doen’. Ik was een jong meisje toen Wham beroemd werd. In mijn agenda plakte ik plaatjes van George. Als jonge vrouw volgde ik zijn solocarrière. Ik zag […]
Euthanasie, uiting van maatschappelijke identiteit?
Euthanasie is in moreel opzicht al lang geen heet hangijzer meer. Sinds 2002 is de arts die euthanasie toepast, en mits daarbij voldaan is aan de zorgvuldigheidseisen, van strafvervolging uitgesloten. Twaalf jaar na de introductie van de ‘Euthanasiewet’ is meer dan 90% van de Nederlandse bevolking vóór euthanasie. De discussies die er rondom euthanasie zijn, […]
Donor? Ja en nee, mits tenzij….
Donderdag 11 februari voert de Tweede Kamer een plenair debat over orgaandonatie. Dit omdat Pia Dijkstra een voorstel heeft gedaan tot wetswijziging. Nu is het nog zo dat iemand geen donor is, tenzij hij of zij zich laat registreren. Dijkstra zou graag zien dat het omgedraaid wordt: iedereen is vanaf zijn 18e levensjaar donor, tenzij […]
Palliatieve struisvogelpolitiek van cardiologen en Hartstichting – Hoe lang nog?
Volgend jaar schrijf ik twintig jaar over palliatieve zorg. Ik voerde gesprekken met honderden verpleegkundigen, artsen, patiënten, mantelzorgers, vrijwilligers en beleidsmedewerkers. Wat artsen betreft is er een behoorlijke variëteit: van verpleeghuisartsen tot hospice-artsen, van huisartsen tot medisch specialisten. In de groep medisch-specialisten is de variatie vrij klein: vooral (internist-)oncologen uiteraard, en af en toe een […]
The Farewell Party
The Farewell Party is een unieke film, omdat het het thema euthanasie op een luchthartige wijze behandelt. De film, die in thuisland Israël alle belangrijke filmprijzen won, schetst een hypothetisch beeld van een samenleving waarin niet alleen dokters, maar vooral ‘gewone burgers’ over het leven van anderen mogen beschikken. Dat maakt het tot een intrigerend […]