George Michael. Moet ik nu echt een blog gaan schrijven over hem? Na David Bowie en Prince, ook hij?
Ja, dat moet. Ik kan het eenvoudigweg niet ‘niet doen’.
Ik was een jong meisje toen Wham beroemd werd. In mijn agenda plakte ik plaatjes van George. Als jonge vrouw volgde ik zijn solocarrière. Ik zag hem jaren geleden live in Rotterdam. Het enige concert ooit dat ik zag met een pauze op de helft.
En echt, een week of twee geleden had ik nog even een ‘George-moment’ en plaatste ik een nummer van hem op facebook. Praying for time (zijn mooiste, ‘at my humble opinion’). Hoe ironisch kan het zijn…
En weet je, na de eerdere doden dit jaar weet ik nu, op de valreep van 2016, en dat is best uniek, niet wat ik zeggen moet. Dit blog is mijn kortste ooit.
Hij is dood. Zoals we allemaal dood gaan. Dat is niets bijzonders. Maar niemand had een stem zoals de zijne. Een stem die rechtstreeks uit de hemel kwam.
Geef een antwoord