Robin Zuidam is mede-initiatiefnemer van Het Bezinningshuis. In en vanuit Het Bezinningshuis organiseert hij tal van activiteiten rondom sterfelijkheid en de dood, zoals workshops en bezinningswandelingen. Onlangs startte Het Bezinningshuis vanuit een nieuwe locatie in Den Dolder.
Kun je je herinneren wanneer je voor het eerst met de dood in aanraking kwam? Hoe ging dat?
“Het eerste dat ik me nu zo herinner is dat een man op onze gallerij (we woonden in een flat in Overvecht, Utrecht) zichzelf van het leven had beroofd. Dat was best schokkend. Helemaal, omdat hij ook een hond had die hij ook had meegenomen naar het hiernamaals…. Ik vond het allemaal heel onwezenlijk. (ook omdat het letterlijk achter een deur was gebeurd waar ik dagelijks langs liep).”
Wat zou je over jezelf zeggen als je op je eigen uitvaart zou kunnen speechen?
“Waarschijnlijk iets als… ‘Ik heb het goed gedaan, maar ook zo fout gedaan. Als ik terugkijk, in de tijd….’ 😉 Even alle gekheid op een stokje; dat is misschien wel de kern van het verhaal. Dat ik mijn best heb gedaan, dat er hopelijk mensen zijn die mijn aanwezigheid gewaardeerd hebben en dat ik mijn reis in vervolmaking vervolg voor zover me dat gegund is.”
Als je nú terugblikt op je leven, waar ben je dan het meest trots op?
“Op die twee fantastische kinderen die mijn vrouw Hilda en ik ter wereld hebben gebracht. Of: die ons hebben uitverkoren als hun ouders. Het zijn zulke, mooie, integere mensen. De wereld heeft mensen nodig zoals zij.”
Bezoek je herinneringspagina’s van overleden vrienden/vriendinnen of familieleden? Lees je dan alleen of laat je ook een bericht achter? Waarom het één of het ander?
“Ik bezoek ze niet zoveel. Heel soms is er een bericht dat naar boven komt met een herinnering waardoor je er weer even naartoe gaat. Ik heb ook een keer een Facebookpagina gemaakt voor een vriend die zou gaan overlijden. (Met zijn toestemming). Men kon daar allerlei herinneringen delen. Het was aangrijpend en hilarisch om dit alles terug te lezen. En voor hem ook om zo, bij leven, te lezen hoe men hem had meegemaakt.”
Zou je je leven over willen doen?
“Nee. Haha. Ik denk dat ik dit leven precies zo leef, zoals ik het nu dien te leven. Met alles wat erbij hoort. Wanneer ik dat niet zou doen of het opnieuw zou doen dan beïnvloed ik mijn eigen natuurlijke ontwikkeling. (en dat zou dan ook weer lotsbestemming kunnen zijn) Maar nee. Ik zoek het niet op.”
Stel je hebt een ziekbed en sterfbed: ga je bloggen over je sterven? Of berichtjes posten op social media (Twitter/LinkedIn/Facebook e.d.)?
“Ik zou het echt niet weten. Ik kan daar nu geen uitspraak over doen. Als mijn fysieke toestand alle aandacht opeist in de vorm van pijn, ongemak of vermoeidheid is het wel het laatste waar ik me druk om zou maken. Is dat niet zo, maak ik misschien andere afwegingen. Ik zou me vooral willen richten op kwaliteit van leven en sterven.”
Heb je een wensverklaring opgesteld (euthanasieverklaring, zorgverklaring, niet-reanimeerverklaring o.i.d.)?
“Niet expliciet als officiële verklaring. Moet ik nu ‘Foei Robin!’ zeggen? Hoe dan ook, dat ga ik zeker nog doen. Mijn naasten weten echter wel heel goed hoe ik er in sta. Ondanks dat ik, mede door mijn mijn werk bij de stichting en het project wat ik doe, iedereen voortdurend aanspoor om dit wel te doen, realiseer ik me ook dat je ook de vrijheid mag nemen om niet alles maar vast te regelen. Ik ben er een beetje ambivalent in.”
Moet jouw leven feestelijk herinnerd worden of juist in verdriet?
“Ik denk dat ik dat bij de nabestaanden laat. Doe vooral wat goed voelt.”
Heb je een bucketlist?
“Nope.”
Moet aan het einde van je leven alles uitgesproken en/of besproken zijn?
“Dat weet ik eigenlijk niet. Misschien denk ik er t.z.t. anders over, maar ik weet niet of alles uit en te na besproken moet zijn voor mij.”
Geef een antwoord