Als ik zou willen, zou ik m’n hele werkweek kunnen vol plannen met het bezoeken van congressen/symposia over (aspecten) van palliatieve zorg. In een willekeurige week kan ik naar een debat over versterven, een afscheidssymposium van een palliatieve bobo, een congres over de zorg voor kwetsbare ouderen of een bijeenkomst over palliatieve sedatie. En dan mis ik nog het symposium over euthanasie, de inaugurele rede van een nieuwe hoogleraar ‘Besluitvorming en zorg rond het levenseinde’ en wat feestelijke bijeenkomsten – inclusief lezingen – ter gelegenheid van het vijf- of tienjarig bestaan van drie hospices.
Kom daar eens om in uitvaartland. Natuurlijk, er is een vierjaarlijkse Uitvaartbeurs, er was vrij recent het Nationaal Uitvaartcongres 2013 van BGNU, af en toe zijn er historisch-toeristische wandelbijeenkomsten op begraafplaatsen en er worden her en der in het land voortdurend van die regionale of lokale uitvaartbeurzen gehouden, maar dat soort activiteiten is niet vergelijkbaar met de scholingswaarde van voornoemde ‘palliatieve bijeenkomsten’. U zult misschien denken: palliatieve zorg is een relatief nieuw en dus onbekend gebied van de gezondheidszorg, dus dát zal wel de reden zijn waarom er zoveel congressen zijn. Nou, dan moet ik u teleurstellen, want rondom wondzorg, zorg voor intensive care-patiënten of mensen met kanker zijn ook honderden congressen per jaar, en die onderwerpen bestaan al decennialang.
Dus hoe zit dat bij uitvaartverzorgers- en ondernemers? Waarom bestaat er voor hen geen uitgebreide congresagenda? Met de ene keer een dagje over omgaan met Turkse klanten of leden van samengestelde gezinnen, de andere keer een debatje over troosten (‘Tot hoever mag je gaan?’) of een symposium over omgaan met de zwaarte van het werk. Is daar geen behoefte aan? Willen uitvaartverzorgers niet een beetje bijblijven? Willen zij geen ervaringen delen om zodoende van elkaar te leren? Willen zij hun vakinhoudelijke kennis niet updaten of uitbreiden? Dat lijkt me een wat al te drastische conclusie.
Maar als er geen congressen en symposia zijn, hoe scholen uitvaartverzorgers zich dan bij? Hoeveel van hen bezoeken het aanbod van bedrijven als Docendo, Adnovim Academie, Meander en Vitaedis? Mag ik een gokje wagen, dan zou ik ‘twintig procent’ zeggen, alleen maar om te voorkomen dat u zegt dat mijn schatting te laag is. Blijft er altijd nog zo’n 80% over die ooit eens een keer – mogelijk zelfs ongeschoold – aan het werk is gegaan en zich sindsdien nimmer in het vak heeft verdiept.
Interessant.
En ondertussen ‘aan de bovenkant’ van de organisatie maar kletsen over een Keurmerk Uitvaartzorg . Waarin overigens geen enkele opleidingseis staat vermeld, laat staan een opmerking over bijscholing. Een gevalletje wassen neus, als je het mij vraagt.
In een tijd waarin een overheid bedenkt dat opa’s en oma’s die voor hun kleinkinderen zorgen aan bepaalde eisen moeten voldoen, en er zelfs een Opleiding tot Bevoegd Verkeersregelaar is gekomen, is het – zeker vanuit consumentenperspectief – erg raar dat ze nog geen minimale opleidingseisen voor uitvaartverzorgers heeft bedacht. En evenmin een systeem voor bijscholing – met accreditatiepunten en dergelijke – aan de uitvaartbranche heeft opgedrongen.
Als de branche niets doet, kan dat niet lang meer uitblijven.
Geef een reactie