God als schragen

Vandaag is het 11 november. Een gewone dag voor de meesten. Het is de start van het carnavalsseizoen. Een vriendin van me viert vandaag haar verjaardag. Voor mij is het echter inmiddels al meer dan de helft van mijn leven de dag waarop mijn broertje een ongeluk kreeg, aan de gevolgen waarvan hij 2 dagen later op 13 november 1991 overleed.

Het is een gebeurtenis die als een rode draad door mijn leven loopt en misschien wel dé gebeurtenis die maakt dat ik al jaren zoek naar een bewijs voor het bestaan van een God. Een zoektocht waar ik nog steeds midden in zit. Een zoektocht die ik erg serieus neem, zelfs mijn studiekeuze, theologie, is hieraan verbonden. Zingeving is hét kernwoord van mijn leven geworden.

In die zoektocht ben ik inmiddels al langs diverse, ik noem het maar stations, gekomen. Één ervan is dat van de verhouding tussen geloof en wetenschap. Gisteravond was er een programma op de EO, Andries, waarin Cees Dekker te gast was. Cees Dekker is dé man als het gaat om het thema geloof en wetenschap. Een erg inspirerende man met een enorme passie voor geloof, of wellicht beter gezegd, voor God. Iemand die ook heeft durven twijfelen aan zijn eigen overtuigingen.

In de uitzending van gisteravond probeert Cees op een gegeven moment aan Andries uit te leggen hoe hij de rol van God in onze wereld ziet. Hoe ‘grijpt hij in’, benoemt Andries het. Cees zegt daarop dat hij het woord ingrijpen niet het goede woord vindt, hij noemt het liever de betrokkenheid van God op onze wereld. En dan maakt hij, naar mijn mening, een prachtige vergelijking: God is als de schragen van een behangtafel. Hij draagt de wereld, zoals schragen een behangtafel dragen.  Jezus schráágt de schepping.

En ik realiseer me, dit gehoord hebbende, dat ik dat zou willen voelen vandaag. Ik wil even plaatsnemen op die behangtafel. Ik hoef geen antwoorden vandaag, ik hoef even niet te zoeken. Ik ga zitten en laat me dragen.